Droga do Chengdu

Pociąg hart slipper (coś koło 330Y) wydał nam się dziwnie drogi. Mimo wszystko byliśmy szczęśliwi, że jesteśmy w środku, a nie na tej paskudnej ulicy. Następnego dnia o 14 mieliśmy być na miejscu. Noc - jak zwykle trochę snu, gadania, czytania. Chińczycy strasznie charkają i plują z impetem. W nocy to trochę przeszkadza. Poza tym jarają na potęgę, a to już przeszkadza w nocy bardziej… Dokładając do tego ziąb na górnych piętrach (od klimy czy wentylacji), upał na dolnych, wieczne pilnowanie wartościowych rzeczy, no i ten ciągły głód (na drogę można sobie kupić zupki[fot], którymi już po tygodniu rzy…… słodkie bułki albo ciastka- co innego trudno, więc wiecznie byliśmy głodni)
Rano, następnego dnia na jakiejś stacji próbowaliśmy zorientować się gdzie jesteśmy (wcale to nie było łatwe) Jak już się nam to udało, wydawało się niemożliwe, że za cztery godziny mamy być na miejscu. Tym bardziej że pociąg wlókł się niemiłosiernie i co chwilę zatrzymywał. Próbowałem rozszyfrować rozkład (który wisi na korytarzu) i wszystko się zgadzało. Po półgodzinnej gestykulacji i słowotoku typu mmmm bbbb nononono z konduktorem, pan przemiły wyjaśnił czystą Chińszczyzną co oczywiście od razu zrozumiałem,że będziemy nie o 2 a o 5 i nie po południu tylko rano następnego dnia… Więc zamiast 18 mieliśmy w tym pociągu spędzić 33 i kolejną noc. Miodzio- a kończyły nam się nawet te ohydne zupki.

Jakoś poszło. Na dworcach stoją wózki z różnym jedzeniem [fot], zamówiliśmy sobie jakieś mięso (smakowało jak kurczak, ale zawsze to sobie mówiliśmy jak nie wiedzieliśmy, co jemy) z ryżem i warzywami. No i pidzio na otarcie łez ;-)

Zdjęcia (2)

Komentarze (0)